Πολιτικός Σουρεαλισμός

Ο αγώνας υπέρ της σοσιαλιστικής προοπτικής της Ελλάδας δείχνει να αναζωπυρώνεται. Αυτό είναι κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα από την πρόσφατη επικαιρότητα με τους συντρόφους – συναγωνιστές του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος η οποία ξεκινάει ως εξής:

Αρχικά ο σύντροφος Λοβέρβος ξεκίνησε ρίχνοντας λάδι στις παπαγαλομηχανές κάνοντας από την τηλεόραση τη σχετική του δήλωση περί «μακελειού» στην ενδεχόμενη περίπτωση που κάποιος τολμήσει να πειράξει τον Γ.Παπανδρέου. Ο μακελάρης Λοβέρδος εμφανίστηκε σωματοφύλακας του Γιωργάκη επιχειρώντας να τον τοποθετήσει στο απυρόβλητο, δείχνοντας ταυτόχρονα ότι είναι αυτός ο εκλεκτός διάδοχος του από πολιτική άποψη «κλινικά νεκρού» Γ.Παπανδρέου. Καθαρό το μήνυμα λοιπόν για όποιον δεν το κατάλαβε, ότι ο Γ.Παπανδρέου θα στηρίξει Λοβέρδο στη μάχη της διαδοχής του αδιάκοπου πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος.

Ταυτόχρονα, ο σύντροφος και δελφίνος μακελάρης Λοβέρδος έδειξε τα δόντια του στους άλλους επίδοξους διάδοχους δελφίνους. Όμως η λέξη «μακελειό» είναι λίγο βαριά να την λέει κανείς την ώρα που είναι νωπές στην παγκόσμια μάλιστα κοινή γνώμη, οι μνήμες του Νορβηγικού «μακελειού» από τον νεοφασίστα Μπρέιβνικ που δολοφόνησε 77 ανθρώπους το περασμένο καλοκαίρι. Μάλλον αυτό είναι κάτι που δεν το εκτίμησε σωστά ούτε ο ίδιος ούτε και το επικοινωνιακό του επιτελείο. Ίσως όμως να ήταν και εσκεμμένη η χρήση της λέξης «μακελειό» και με αυτή του την αναφορά ο σύντροφος Λοβέρδος απλά να θέλει να επιβεβαιώσει το προσωνύμιο που προ πολλού του φορτώθηκε, εκείνο του «Χασάπη της Υγείας». Ιδιαίτερα μετά και από τα νέα κόλπα του στον χώρο της υγειονομικής ασφάλισης (βλέπε ΕΟΠΥ – 10 ασθενής ανά ημέρα) η άποψη που τον θέλει «Χασάπη της Υγείας» μάλλον θα κερδίσει οπαδούς.

Στην αντίπερα όχθη τώρα, στο στρατόπεδο του άλλου ισχυρού δελφίνου Χρυσοχοϊδή επικράτησε αναστάτωση και αμηχανία μετά τη δήλωση «μεγατόνων» του Λοβέρδου περί μακελειού. Ξαφνικά τα μέσα έπαιζαν μόνο Λοβέρδο και τα κοντερόμετρα της δημοτικότητας άρχισαν να ανεβάζουν τον αντίζηλο μακελάρη. Ο σύντροφος Χρυσοχοϊδής, όντας και αυτός έμπειρος και χρόνια στο πολιτικό κουρμπέτι, αντέδρασε αστραπιαία με ακόμα πιο βαρυσήμαντη δήλωση, τέτοια που έκανε το μακελειό του Λοβέρδου και του Μπρέιβνικ μαζί να μοιάζουν σαν απλές καθημερινές ειδήσεις… Είπε λοιπόν ο σύντροφος Χρυσοχοϊδής ότι «δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο» άρα και ότι το ψήφισε στη βουλή όντας έχοντας πλήρη άγνοια! Το χαρακτήρισε μάλιστα ως το μεγαλύτερο λάθος στην πολιτική του καριέρα.

Ταυτόχρονα υποστήριξε την ομιλία του παροπλισμένου σοσιαλιστή συντρόφου Κώστα Σιμήτη που έκανε στη Γερμανία όπου επίσης καταδίκασε το μνημόνιο χαρακτηρίζοντάς το «πολιτικά μοιραίο λάθος». Άρα εδώ φαίνεται ότι ο σύντροφος Σιμίτης θα στηρίξει Χρυσοχοϊδή. Να λοιπόν πως οχυρώνονται οι δελφίνοι και πως διαμορφώνονται οι συμμαχίες. 

Επανερχόμενοι ξανά στην αρχική δήλωση του συντρόφου Χρυσοχοϊδή μπορεί κανείς να κάνει δυο διαφορετικά σχόλια:

Σε κάποιον πολιτικά καθυστερημένο και αγαθό μέχρι βλακείας σίγουρα θα φανεί έξυπνη η πράξη αυτή του συντρόφου Χρυσοχοϊδή και ταυτόχρονα γενναία και μάλλον θα τον δικαιολογήσει, αφού ο καψερός δεν ήξερε τι ψήφιζε.

Σαν δεύτερο σχόλιο τώρα, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι σε έναν λογικά σκεπτόμενο πολίτη η δικαιολογία αυτή του συντρόφου Χρυσοχοϊδή, ότι δεν διάβασε το μνημόνιο δηλαδή, θα φανεί ότι είναι πολύ πέρα από τα όρια της βλακείας. Στα μάτια του καθημερινού Έλληνα πολίτη, η δήλωση αυτή δείχνει να αφήνει πίσω της ακόμα και τα όρια της ηλιθιότητας και ξεπερνάει κάθε προηγούμενο πολιτικού ορθολογισμού. Σφάλμα! Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε, να χαρακτηρίσουμε δηλαδή απλή κοροϊδία τη δήλωση του συντρόφου Χρυσοχοϊδή. Πρέπει επιτέλους να βλέπουμε τα πράγματα με μια πιο διεισδυτική ματιά και καλλιτεχνική ταυτόχρονα. Δεν πρέπει να είμαστε τόσο πεζοί.  

Ο σύντροφος Χρυσοχοϊδής λοιπόν, με τη δήλωσή του αυτή ανοίγει νέους δρόμους στην πολιτική σκέψη και πράξη. Δεν χωρά πλέον καμιά αμφιβολία ότι ο επίδοξος πρόεδρος του ατέρμονου σοσιαλιστικού κινήματος, είναι ο ιδρυτής, ο κύριος εκφραστής και φυσικά ο μοναδικός οπαδός (για την ώρα) ενός νέου καλλιτεχνικού και πολιτικού ρεύματος, του Πολιτικού Σουρεαλισμού… Όπου μπορεί να λέει ο κάθε πολιτικός ότι μαλακία του κατέβει στο κεφάλι ανεμπόδιστα και αφιλτράριστα και να ελπίζει ότι θα γίνει πιστευτός.

Τέλος, μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, ο τρίτος επίδοξος διάδοχος του πολιτικού πτώματος Παπανδρέου και πρώτος στα γκάλοπ σύντροφος Βενιζέλος, δεν έχει προβεί σε καμία δήλωση. Είναι ο πιο σοφός από όλους όπως φαίνεται και η «ψαλίδα» της διαφοράς δημοτικότητας με τους άλλους δελφίνους μεταβάλλεται υπέρ του. Όχι γιατί αυξάνεται η δική του δημοτικότητα, αλλά επειδή μειώνεται η δημοτικότητα των άλλων με τις μαλακίες που λένε. Ο σύντροφος Βαγγέλης δείχνει να έχει τη σωστή αντίληψη κατανοώντας ότι μερικές φορές «καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς». Και αυτό είναι κάτι που το βλέπουμε όλοι πάνω του, τόσο από τη σιωπή του όσο και από τα κιλά του..   

Αναρχοκαπιταλισμός, η πανώλη του Αναρχισμού.

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε την ετυμολογία της λέξεως Αναρχία, διότι φαντάζομαι αρκετοί μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ, έχουν την εντύπωση ότι «Αναρχία» σημαίνει μια κατάσταση χωρίς «αρχές», δηλαδή χωρίς κανόνες, που παρομοιάζεται με ένα απέραντο μπάχαλο. Απολύτως καμία σχέση. Η λέξη Αναρχία προέρχεται από τη λέξη «αρχή» με την έννοια της εξουσίας, (αρχή=εξουσία). Όταν λέμε δηλαδή «Αστυνομική Αρχή» αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και «Αστυνομικό τέλος»? Ασφαλώς όχι, αν και πολλοί είναι αυτοί που θα το ήθελαν! Αστυνομική αρχή σημαίνει Αστυνομική εξουσία όπως και Δικαστική Αρχή σημαίνει Δικαστική εξουσία. Η λέξη «αρχή» κατά συνέπεια έχει την έννοια της «εξουσίας». Προσθέτοντας λοιπόν και το «α» στερητικό προκύπτει η λέξη «Αναρχία» που ουσιαστικά σημαίνει «χωρίς εξουσία». Εν πάση περίπτωση δείτε ένα λεξικό αν δε με πιστεύετε, αν και ψέματα δεν έχω πει ποτέ στη ζωή μου.  

Ως πατέρας της αναρχίας επικρατέστερος φέρεται να είναι ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν γάλλος πολιτικός, σοσιαλιστής και φιλόσοφος που έζησε το 19^ο αιώνα. Ο Αναρχισμός όμως φέρεται να εμφανίστηκε σαν ξεχωριστή ιδεολογία και να πήρε «σάρκα και οστά» το δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα όταν δημιουργήθηκε «σχίσμα» στη Διεθνή Ένωση Εργαζομένων (γνωστή και ως Πρώτη Διεθνή) μετά από ιδεολογική ρήξη μεταξύ Κάρλ Μάρξ και Μιχαήλ Μπακούνιν, με αποτέλεσμα την επικράτηση του πρώτου. Μετά τη ρήξη αυτή, Μπακούνιν διαγράφηκε από τη διεθνή και μετατράπηκε σε έναν από τους σημαντικότερους εκφραστές της Αναρχικής θεωρίας.

Το πρώτο και μοναδικό συμπέρασμα που χρειαζόμαστε για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, είναι ότι ο Αναρχισμός έχει άμεση συγγένεια με τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό. Στην ουσία το τελικό στάδιο - ο στόχος δηλαδή της Αναρχικής θεωρίας είναι ακριβώς ίδιος με αυτόν της Σοσιαλιστικής: και οι δύο πολιτικές ιδεολογίες αποσκοπούν να φτάσουν στο τελικό τους ανώτερο στάδιο που είναι η κομουνιστική κοινωνία.

Όπου κομμουνισμός σημαίνει η ύπαρξη μιας κοινωνίας αταξικής, χωρίς πατρικίους και πληβείους, χωρίς κηδεμόνες και κηδεμονευόμενους, χωρίς γαλαζοαίματους μιας και το αίμα όλων έχει ίδιο χρώμα, χωρίς κρατική εξουσία, χωρίς ατομική ιδιοκτησία αφού τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε όλους και αποτελούν «κοινωνική ιδιοκτησία», χωρίς την ύπαρξη ελεύθερης αγοράς (ο θεός να την κάνει ελεύθερη έτσι κι αλλιώς), και γενικά ο κομμουνισμός σημαίνει μια κοινωνία χωρίς νταβατζήδες σαν αυτούς που μας πίνουν το αίμα σήμερα με αμείωτη ένταση και χωρίς καμιά απολύτως σοβαρή δικαιολογία. Όλα αυτά φυσικά σε θεωρητικό επίπεδο, εκτός από το τελευταίο που ισχύει (ότι μας πίνουν το αίμα δηλαδή). 

Γίνεται περισσότερο αντιληπτή η διαφορά μεταξύ Κομμουνισμού και Καπιταλισμού ταιριάζοντας τις παρακάτω λέξεις στην αντίστοιχη ιδεολογία: Σε μια κοινωνία οργανωμένη κατά το κομμουνιστικό πρότυπο λοιπόν, ταιριάζουν λέξεις και έννοιες όπως ειρήνη, ισότητα, αλληλεγγύη, συναδελφικότητα, συλλογικότητα, αλτρουισμός, ανιδιοτέλεια, οικολογία κλπ. Στην αντίπερα όχθη, στον Καπιταλισμό ταιριάζουν λέξεις και έννοιες όπως πόλεμος, ανισότητα, ιδιοτέλεια, τυχοδιωκτισμός, υποκουλτούρα, βία, εγκληματικότητα, απληστία, ματαιοδοξία, φετιχισμός, αλαζονεία, και σφαγή της φύσης. Επίσης στον καπιταλισμό ταιριάζει και μια άλλη  όμορφη λεξούλα που είναι και τις μόδας στις μέρες μας, είναι η «ανταγωνιστικότητα». Και θέλω εδώ να σημειώσω ότι «ανταγωνιστικότητα» ουσιαστικά σημαίνει «μείωση μισθών», το λέω αυτό για να βοηθήσω ώστε όταν ακούμε κάποιον υπουργό ή εκπρόσωπο του ΣΕΒ να λέει τη λέξη «ανταγωνιστικότητα» να μην ξεχνάμε να του λέμε άντε γαμήσου μη σε βρίσω, βλάκα.  

Ας έρθουμε τώρα πάλι στο θέμα μας που είναι ο Αναρχισμός ως πολιτική θεωρία, όπου τα κύρια χαρακτηριστικά του τα αναφέραμε. Αν λοιπόν ανατρέξει κανείς στις περί αναρχισμού θεωρίες, θα συναντήσει διάφορα ρεύματα με πιο διαδεδομένα μάλλον τον Αναρχοκολεκτιβισμό, τον Αναρχοσυνδικαλισμό και τον Αναρχοκομουνισμό. Κύριο χαρακτηριστικό των παραπάνω, ξαναλέω γιατί έχει μεγάλη σημασία, είναι η απομάκρυνση από τον Καπιταλισμό, την ελεύθερη αγορά, το θεσμό του κέρδους της ατομικής ιδιοκτησίας κλπ.  

Μεγάλο ενδιαφέρον και έκπληξη προκαλείται όταν κανείς ανακαλύψει ότι στα διάφορα ρεύματα του Αναρχισμού υπάρχει και ένα που ακούει στο όνομα «Αναρχο-Καπιταλισμός». Εγώ προσωπικά ένοιωσα ανάμικτα συναισθήματα (ανατρίχιασα και μου σηκώθηκε) όταν αντίκρισα τη λέξη «Αναρχοκαπιταλισμός», ειδικά μάλιστα όταν επιχειρείται να αναφερθεί ως ρεύμα – τμήμα της ευρύτερης Αναρχικής θεωρίας. Σύμφωνα με το σκεπτικό αυτής της θεωρίας «ο Αναρχοκαπιταλισμός αρνείτο την ύπαρξη του κράτους ως αυτόνομου μηχανισμού εξουσίας επί της κοινωνίας, αλλά δέχεται την ύπαρξη του συστήματος της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και του κινήτρου του χρηματικού κέρδους ως μοχλού της ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι κύριοι θεωρητικοί του αναρχοκαπιταλισμού οραματίστηκαν ένα κοινωνικό μοντέλο στηριγμένο αποκλειστικά στην ατομική ιδιοκτησία και στην ιδιωτική πρωτοβουλία». Και ο πιο βλάξ και ιδεολογικά στραβός  ταυτόχρονα, αμέσως καταλαβαίνει ότι ο Αναρχοκαπιταλισμός έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την Αναρχική ιδέα στο σύνολο της η οποία μιλάει ουσιαστικά για το διώξιμο του καπιταλισμού και κατεύθυνση προς τον κομμουνισμό.

Για να βοηθήσω λίγο την κατάσταση ας αναφέρω έναν από τους κύριους εκφραστές του Αναρχοκαπιταλισμού της εποχής μας, τον κύριο Ντέιβιντ Φρίντμαν ο οποίος και ήταν μαθητευόμενος μάγος υπό του πατρός του,  αειμνήστου Μίλτον Φρίντμαν. Και ποιος είναι αυτός θα αναρωτηθεί κανείς? Ο μπαμπάς φρίντμαν λοιπόν είναι ένας από τους πιο ακραίους νεοφιλελέυθερους αμερικανούς που έζησε και άκμασε τον 20^ο αιώνα. Στη θεωρία του στηρίχτηκαν οι πολιτικές Θάτσερ και Ρίγκαν  ενώ στήριξε τη  16ετή δικτατορία Πινοσέτ στη Χιλή).  Αυτό που προπαγάνδιζε λοιπόν ο Φρίντμαν ήταν μια οικονομία της αγοράς απόλυτα ελεύθερη από κάθε κρατική παρέμβαση. Αυτό όμως που πραγματικά επιθυμούσε ήταν η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας οικονομικής τυρανίδας και μάλλον αυτό έχει συμβεί σε μεγάλο βαθμό σήμερα όπως όλοι πλέον αντιλαμβανόμαστε. Περισσότερες πληροφορίες για το ποιόν του μπαμπά Φρίντμαν διατίθενται παντού στο διαδίκτυο και γίνετε εκτενείς αναφορά για τις μεθόδους και τις αντιλήψεις του στο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Το δόγμα του Σόκ» για το οποίο υπάρχει και ωραιότατο βίντεο στο γιου τούμπ. Κάπως έτσι λοιπόν ο υιός αυτού του γλειοδεστάτου αποστάγματος βοθρολυμάτων, έγινε Αναρχοκαπιταλιστής και είναι από τους κυριότερους εκφραστές του στις μέρες μας.

Σήμερα λοιπόν είναι μια μεγάλη μέρα, διότι από αυτό εδώ το βήμα, σας ανακοινώνω την ίδρυση ενός νέου ρεύματος του Αναρχισμού το οποίο αποτελεί την αναγκαία εξέλιξη του Αναρχο-καπιταλισμού. Σήμερα λοιπόν γεννιέται ο Αναρχο-αυνανισμός. Σε πολύ γενικές γραμμές, να αναφέρω ότι το νέο αυτό ρεύμα οραματίζεται μια κοινωνία όπου ο καθένας θα μπορεί να αυνανίζεται ελεύθερα σε δημόσιους και κοινόχρηστους χώρους, χρησιμοποιώντας ακόμα και τεχνητά βοηθήματα για να φτάσει στην κορύφωση, ενώ το κράτος και τα μέσα καταστολής δεν θα μπορούν να επέμβουν για να τον εμποδίσουν σε καμία περίπτωση πρώτου ολοκληρώσει. Επιφυλάσσομαι για περισσότερη ανάλυση και λεπτομέρειες γύρω από την Αναρχοαυνανιστική κοινωνία. Ας τελειοποιήσουμε τον Αναρχο-Καπιταλισμό, εξελίσσοντάς τον σε Αναρχο-αυνανισμό. Ελάτε να οικοδομήσουμε μαζί την «κοινωνία της μαλακίας»..

Καπιταλιστική Διεθνής

Αγαπητό μου κοινό, δεν πάει πολύς καιρός από τότε που πρωτοέμαθα ότι ο Πρωθυπουργός μας, ναι–ο ιπτάμενος giorgos, είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Μάλιστα είναι από το 2006 πρόεδρος αλλά εγώ το έμαθα πριν από δύο βδομάδες. Κρίμα, αν το ήξερα θα τον ψήφιζα δύο φορές, θα έβαζα δύο ψηφοδέλτια στο φάκελο. Όπως και νάχει το πράγμα, εγώ είμαι πολύ περήφανος για τον πρωθυπουργό μας και το λέω - και θα το τονίζω - και θα το ξαναλέω ότι εκτός των άλλων, εκλέχθηκε και πρόεδρος ολόκληρης Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Βεβαία ψάχνοντας έμαθα ότι δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος, ήταν μόνο ο giorgos, αλλά δεν μας πειράζει αυτό, αρκεί που πρόεδρος είναι ένας δικός μας άνθρωπος, και πολύ δικός μας να ούμε.

Από την άλλη μεριά, καθότι όπως γνωρίζετε είμαι και ανήσυχο πνεύμα και θέλω να έχω πλήρη εικόνα για τα πράγματα, άρχισα να ρωτάω τι είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής και γενικά, τι σημαίνει Σοσιαλισμός. Ρώτησα λοιπόν κάτι γνωστούς μου που ασχολούνται με αυτά και μου είπαν ότι η Σοσιαλιστική Διεθνής είναι μια παγκόσμια οργάνωση που αποτελείται από Σοσιαλιστικά και Εργατικά κόμματα ανά τον πλανήτη. Άρε giorgo,  Παγκοσμία η Φήμη σου – Αιωνία η Μνήμη σου. Μετά από αυτό ρώτησα να μάθω τι σημαίνει Σοσιαλισμός, μιας και το ΠΑΣΟΚ του οποίου ηγείται ο giorgos είναι και αυτό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Οι φίλοι μου, μου έδωσαν να διαβάσω κάτι μικρά βιβλιαράκια και έτσι έκανα σπουδή πάνω στο αντικείμενο και αφού λοιπόν (παρα)μορφώθηκα, ξεκινάω με την παρακάτω ανάλυση:

Σύμφωνα με το λεξικό του Μπαμπινιώτη «Σοσιαλισμός είναι η θεωρία όπου τα μέσα παραγωγής των αγαθών κατέχονται και ελέγχονται από κοινωνικές ομάδες ή το κράτος και όχι από ιδιώτες...». Μάλιστα. Λίγο δύσκολο στην αρχή αλλά μετά από υπερπροσπάθεια και επαναλήψεις και σε συνδυασμό με άλλα πράγματα που διάβασα, νομίζω πως αντελήφθην τι σημαίνει Σοσιαλισμός. Σημαίνει ότι το κράτος έχει στην ιδιοκτησία του τα πάντα και τα ελέγχει. Ο ιδιώτης δεν έχει τίποτα. Όλες οι εταιρίες, τα εργοστάσια και οι υπηρεσίες είναι στα χέρια του κράτους. Επίσης ο εργάτης – εργαζόμενος είναι το επίκεντρο αυτού του συστήματος και το κράτος δουλεύει και υπάρχει υπέρ αυτού, αφού έτσι και αλλιώς δεν υπάρχουν αφεντικά (μεγαλοεπιχειρηματίες - μεγαλοεργολάβοι). Ωραίο πράμα ο Σοσιαλισμός για εμάς τους εργαζόμενους…  

Όμως για σταθείτε λίγο, με συγχωρείτε κιόλας δηλαδή, αλλά, τώρα μου ήρθε στο μυαλό το εξής: αφού στο Σοσιαλισμό το κράτος έχει στην ιδιοκτησία του τα πάντα και τα ελέγχει, γιατί ο giorgos θα βγάλει στο κλαρί Δημόσια περιουσία 50 δις ευρώ, τα οποία είναι ακίνητα του Δημοσίου - ΔΕΚΟ κλπ? Επίσης, πως γίνεται σε μια Σοσιαλιστική κυβέρνηση ο εργάτης – εργαζόμενος, που υποτίθεται ότι είναι το επίκεντρο, να τρώει τέτοια Σφοδρή Επίθεση ο καψερός? Μειώσεις στους μισθούς, στα δώρα και στις συντάξεις, φοροεπιδρομές… Τι διάολο συμβαίνει εδώ, κάποιο λάκο έχει η φάβα… Μπερδεύτηκα πάλι ρε γαμότο. Τι θέλω και ασχολούμαι με τέτοια πράγματα. Αφού ξέρω ότι ο giorgos είναι ευγενικός, χαμογελαστός, εύθυμος, και επιπλέον είναι και κατασπουδαγμένος, ξέρει από αυτά τα πράγματα. Γιατί να μην του δείξω τυφλή εμπιστοσύνη? Κάθομαι τώρα και ψάχνω τι σημαίνει Σοσιαλισμός και πράσινα άλλογα.. Και τι με νοιάζει εμένα.

Τέλος πάντων, επειδή κιόλας δε μαρέσει να αφήνω τα πράγματα στη μέση, έκανα μια τελευταία προσπάθεια να ικανοποιήσω την περιέργειά μου και να σιγουρευτώ. Πήγα λοιπόν στο ΙΚΑ της περιοχής μου που δουλεύει μια γειτόνισσα, και της είπα να μου βγάλει μια καρτέλα ενσήμων με τα στοιχεία: Παπανδρέου Γεώργιος του Ανδρέα και της Μαργαρίτας. Τα βάζει στο σύστημα και αρχίζει να ψάχνει και μετά από λίγο μου λέει ότι βρήκε μια καταχώρηση με αυτά τα στοιχεία και έχει μηδέν (0) ένσημα! Λευκή η καρτέλα ενσήμων του giorgos, άσπρη, κάτασπρη! Σα να έπεσε επάνω της ένα μπουκάλι Χλωρίνη! Της λέω δε μπορεί, έχω ακούσει εγώ ο ίδιος, με τα ίδια μου τα αφτιά και είδα με τα ίδια μου τα μάτια τον Πρωθυπουργό να λέει σε συνέντευξη πως έχει δουλέψει σε αμέτρητες δουλειές, μέχρι και βενζινάδικο, για να βγει το μεροκάματο τα δύσκολα χρόνια. Τι διάολο ανασφάλιστος δούλευε? Βρέ λες να ήταν και αυτός στα νιάτα του θύμα της εισφοροδιαφυγής και της εκμετάλλευσης? Γιαυτό λες να έγινε Σοσιαλιστής? Για να υπερασπιστεί τα δίκαια των εργαζομένων?

Μετά και από αυτό το δεύτερο συμβάν με το ΙΚΑ, λέω κάτι δεν πάει καλά. Ή μας κοροιδεύει ο giorgos ψιλό γαζί, ή υπάρχει κάποια μεγάλη παραξήγηση εδώ πέρα. Δε θα το αφήσω έτσι όμως, θα το πάω μέχρι τέρμα για να σιγουρευτώ! Πήγα λοιπόν και βρήκα ένα άλλο γνωστό που δουλεύει στην Εφορία (ΔΟΥ) και του ζήτησα εμπιστευτικά να μου βγάλει ένα Εκκαθαριστικό και ένα Ε9(ακίνητη περιουσία) με τα γνωστά στοιχεία: Παπανδρέου Γεώργιος του Ανδρέα και της Μαργαρίτας. Χτυπάει ο φίλος στο σύστημα τα στοιχεία, βρίσκει πρώτα το ΑΦΜ, μπαίνει μετά στην καρτέλα των συναλλασσομένων και αρχίζει να εκτυπώνει τα στοιχεία. Δέκα λεπτά τύπωνε ο εκτυπωτής! Ακίνητα από εδώ, ακίνητα από εκεί, εισοδήματα ημεδαπής (εξαψήφιο νούμερο), εισοδήματα αλλοδαπής (εξαψήφιο νούμερο), μετοχές, ομόλογα, δικαιώματα, ένας χαμός, από παντού τα παίρνει αυτός ο άνθρωπος! Φαίνετε όταν έλεγε προεκλογικά «Λεφτά Υπάρχουν» προφανώς μίλαγε για το εκκαθαριστικό του ο κατεργάρης…

Τώρα λοιπόν που ξεκαθάρισε το τοπίο, υπάρχει το εξής παράδοξο:

1. Πως γίνεται ένας μπάρμπας μου με 10 σελίδες ένσημα να έχει 1 λευκή σελίδα (χλωρινιασμένη) Ε9 και τετραψήφιο εισόδημα
2. και ο giorgos με 1 λευκή σελίδα ένσημα και 10 σελίδες Ε9 και εξαψήφιο εισόδημα?

Κοντολογίς, πως είναι δυνατόν αυτός που δούλευε μια ζωή ο έρμος να μην έχει τίποτα, και ο κύριος -μηδέν ένσημα– giorgos, να μην ξέρει τι έχει?

 

Πραγματικά ανεξήγητα πράγματα  τι να πω. Κάθε φορά που τολμάω να ψάξω τα πράγματα λίγο παραπέρα και σε βάθος, μπερδεύομαι χειρότερα. Ίσως δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζω. Ίσως χρειάζεται μια ανάλυση σε βάθος ενός καθηγητή οικονομολόγου, ώστε να δει βαθιά μέσα στα νούμερα του μπάρμπα μου και του giorgos, και με το διαπεραστικό και Ακαδημαϊκό του βλέμμα να εισχωρήσει πέρα από την ψυχρή λογική των αριθμών, τετραψήφιων και εξαψήφιων, και να δει την ουσία, να διακρίνει την πραγματική αλήθεια μέσα από την οποία προκύπτει μια μεγάλη ευκαιρία: Εφόσον ο giorgos με τα παραπάνω νούμερα έχει το προφίλ του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τότε και ο Μπάρμπας μου με τα δικά του νούμερα,  έχει το προφίλ του προέδρου της Καπιταλιστικής Διεθνούς. Πάω να του το πω να χαρεί και να καταθέσει υποψηφιότητα…

Το Άστρο της Βηθλεέμ

Επειδή κάποια πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο και με αφορμή την πρόσφατη επικαιρότητα, αξίζει να αφιερώσω δύο λόγια για κάποιους από εμάς που διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κάποιοι ανάμεσά μας έχουν το «άγγιγμα» του Μίδα, είναι προικισμένοι με το θείο χάρισμα, έχουν λάμψη όμοια με αυτή του άστρου της Βηθλεέμ. Και αν όλα αυτά τα χαρίσματα στρατευτούν από τον «ιδιοκτήτη» τους στον αγώνα για το κοινό καλό, στον πόλεμο μεταξύ κοινωνικής δικαιοσύνης και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στη διαμάχη ανάμεσα στο καλό και στις σκοτεινές δυνάμεις, τότε η ανθρωπότητα είναι τυχερή. Τότε η κοινωνία αποκτά δύναμη αφού έχει στις τάξεις της έναν άνθρωπο με μεγάλο «ειδικό βάρος», ένα σπουδαίο σύμμαχο, ένα πραγματικό στρατιώτη. Αν έχεις μέσα σου το μικρόβιο της αυτοθυσίας, εάν είσαι πραγματικός αλτρουιστής, εάν είσαι ταγμένος να αφιερώσεις τη ζωή σου για το καλό της πατρίδας σου, εάν πορεύεσαι με την αυταπάρνηση στην κολότσεπη, εάν θυσιάζεις με ευκολία το προσωπικό σου συμφέρον μπροστά στο κοινωνικό, τότε θα βρεις το δρόμο σου. Τότε θα προσπεράσεις όλα τα εμπόδια και θα φτάσεις στο στόχο. Αλλά το δύσκολο αυτό δρόμο, κακά τα ψέματα, λίγοι από εμάς τον επιλέγουν. Πολύ λίγοι.. 

Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι μια γυναίκα(?) που συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και ακόμα περισσότερα. Με όραμα και ελπίδα, με περίσσιο θάρρος και αυτοθυσία, κάτω από την πίεση της κοινωνίας για μια δίκαιη Ελλάδα, κάτω από το βάρος των περιστάσεων, μα πάνω από όλα, μέσα από πολλές πνευματικές αναζητήσεις και ανακαλύψεις, η Ντόρα, η μικρή εξερευνήτρια, δημιούργησε το νέο ελληνικό κόμμα με το όνομα Δημοκρατική Συνεργασία(ΔΗ.ΣΥ). Μερικοί όμως, πιστεύουν ότι η λέξη ΔΗΣΥ είναι αναγραμματισμός και στην πραγματικότητα σημαίνει ΔΥΣΗ(!). Αποκλειστικές και επιβεβαιωμένες πληροφορίες μου λένε ότι το όνομα του νέου κόμματος έχει διττό χαρακτήρα. Έχει δηλαδή τις παρακάτω δύο έννοιες:

Καταρχήν συμβολίζει τη ΔΥΣΗ του ήλιου. Ποιανού ήλιου όμως? Του ήλιου του Πασόκ παιδιά. Ναι, είναι αλήθεια ότι αυτός είναι ο πρωταρχικός σκοπός της Ντόρας, να αφανίσει  δηλαδή το Πασόκ. Το κόμμα που με τη συλλογιστική του κατανόησε γιατί απέτυχε ο «Υπαρκτός Σοσιαλισμός» στη Σοβιετική Ένωση. Και όντας προοδευτικό και εξελίξιμο κόμμα το Πασόκ, βρήκε τη λύση στο πρόβλημα και εγκαινίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον «Ανύπαρκτο Σοσιαλισμό». Το κόμμα αυτό που μας έβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μας έβαλε στη ζώνη του Ευρώ, μας έβαλε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κλπ, η μικρή Ντόρα θέλει να το αφανίσει.

Στη συνέχεια, η δεύτερη έννοια του νέου κόμματος είναι και πάλι η ΔΥΣΗ του ήλιου. Αυτή τη φορά μιλάμε για τη δύση του γνωστού ήλιου όμως, αυτουνού που φωτίζει ολόκληρο τον πλανήτη μας και όχι για τον  ήλιο του Πασόκ, τον πράσινο που «φωτίζει» μόνο την Ελλάδα. Η Δύση του ήλιου λοιπόν συμβολίζει το σούρουπο, συμβολίζει τη νύχτα, τις μαύρες μέρες, την έλευση του σκότους! Θα κυριαρχήσουν οι σκοτεινές δυνάμεις! Η Δύση του Ήλιου συμβολίζει τη Μόρα που έρχεται στον ύπνο μας και εμποδίζει την ανάσα μας! Η Δύση του Ήλιου συμβολίζει τους υποχθόνιους τους ανθρώπους της Σκιάς! Τρομαχτικό δεν ακούγεται? Εγώ χέστηκα πάνω μου! Η ΔΥΣΗ συμβολίζει το Σκότος! Και τα μεσάνυχτα λένε θα βγαίνει ο Βρυκόλακας ο Μητσοτάκης ντυμένος με τη μαύρη κάπα του και θα μας πίνει τα αίμα! Τρέχτε Πασόκοι θα σας φάει ο Μητσοτάκης!

Πονηροί Ευρωπαίοι

 

Ο μικροοργανισμός pasokus-pasokus είναι είδος παράσιτου (ζει δηλαδή εις βάρος άλλων οργανισμών). Συγκεκριμένα είναι είδος Πολυξενικού Ενδοπαράσιτου. Ζει μέσα στον ξενιστή, άρα δεν είναι εμφανής εξωτερικά, και παραμένει σε αυτόν για πάντα. Ως «ξενιστή» χρησιμοποιεί τον Άνθρωπο και επιτίθεται σε αυτόν κατασπαράζοντας την Αξιοπρέπειά του. Το παράσιτο αυτό έχει παρόμοιο τρόπο λειτουργίας με τα «Αυτοάνοσα Νοσήματα», επιτίθεται δηλαδή σε υγιής ανθρώπινες λειτουργίες και καταστάσεις δημιουργώντας διάφορες επιπλοκές στο μολυσμένο πληθυσμό. Συμπτώματα παρουσίας του παράσιτου «pasokus-pasokus» στον Άνθρωπο είναι κατά κύριο λόγο συμπεριφορές που χαρακτηρίζονται από Υποκρισία, από Τυχοδιωκτισμό, από τάσεις για Καρεκλο-κενταυρισμό και Καραγκιο-ζιλικισμό, και από αρκετά έντονη τάση για Γελοιότητα η οποία πολλές φορές φτάνει σε βαθμό απύθμενης μαλακίας.

Το είδος αυτό άκμασε τη δεκαετία του 80, του 90 και τη μισή από αυτή που μόλις πέρασε. Ο Βιότοπος όπου το παράσιτο «pasokus-pasokus» αναπτύχθηκε είναι κατά κύριο λόγο η Νότια Βαλκανική Χερσόνησος, η γνωστή ΕΛΛΑΔΑ. Το παράσιτο ευδοκίμησε χάρη στην υψηλή συγκέντρωση σωματιδίων «μαλακίας» που αιωρούνται στην ελληνική ατμόσφαιρα και ευνοούν την αναπαραγωγή του. Ο πληθυσμός του παράσιτου παρουσίασε μικρή μείωση περί τα μέσα της δεκαετίας 2000, αλλά επανήλθε με μεγάλους αριθμούς το 2009. Το γεγονός αυτό θορύβησε τον ανεπτυγμένο κόσμο. Μετά από φόβους της Διεθνούς Κοινότητας για μαζική εξάπλωση του παράσιτου «pasokus-pasokus» στον Ευρωπαϊκό και ευρύτερο Δυτικό κόσμο, ξεκίνησε μία Γιγάντια προσπάθεια καταπολέμησής του. Το επόμενο έτος (2010) μεγάλες ποσότητες από κατάλληλο «αντιβιωτικό» παρασκευάστηκαν σε μυστικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, και πραγματοποιήθηκαν ρίψεις από αέρος με μεγάλα Βομβαρδιστικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ σε όλη την Ελληνική Επικράτεια (και στις θάλασσες επειδή οι ρίψεις έγιναν το καλοκαίρι του 2010 και πολλοί μολυσμένοι κολυμπούσαν).

Στις εκλογές του Νοέμβρη του έτους 2010 θα φανεί η αποτελεσματικότητα του «αντιβιωτικού» πάνω στο παράσιτο «pasokus-pasokus». Λέγεται ότι το παράσιτο έχει μεταλλαχθεί και θα καταφέρει να επιζήσει σε μεγάλους πληθυσμούς. Σε μία τέτοια περίπτωση θα ενεργοποιηθεί το Plan B της Διεθνούς Κοινότητας. Σύμφωνα με το Plan B, η πονηρή Διεθνής Κοινότητα για να καθησυχάσει την Παγκόσμια κοινή γνώμη μπροστά στην πιθανότητα της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης του παράσιτου, τι θα κάνει? Θα ανακηρύξει το παράσιτο pasokus-pasokus σε «Είδος προς Εξαφάνιση» και την Ελλάδα σε «Παγκόσμιο Πάρκο Προστασίας & Αναπαραγωγής του Παράσιτου pasokus-pasokus» και θα κλείσουν τα σύνορα. Δηλαδή θα εφαρμοστεί στην πράξη η παροιμία «Όσα δε φτάνει η Αλεπού τα κάνει Κρεμαστάρια». Πονηροί Ευρωπαίοι…