Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε την ετυμολογία της λέξεως Αναρχία, διότι φαντάζομαι αρκετοί μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ, έχουν την εντύπωση ότι «Αναρχία» σημαίνει μια κατάσταση χωρίς «αρχές», δηλαδή χωρίς κανόνες, που παρομοιάζεται με ένα απέραντο μπάχαλο. Απολύτως καμία σχέση. Η λέξη Αναρχία προέρχεται από τη λέξη «αρχή» με την έννοια της εξουσίας, (αρχή=εξουσία). Όταν λέμε δηλαδή «Αστυνομική Αρχή» αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και «Αστυνομικό τέλος»? Ασφαλώς όχι, αν και πολλοί είναι αυτοί που θα το ήθελαν! Αστυνομική αρχή σημαίνει Αστυνομική εξουσία όπως και Δικαστική Αρχή σημαίνει Δικαστική εξουσία. Η λέξη «αρχή» κατά συνέπεια έχει την έννοια της «εξουσίας». Προσθέτοντας λοιπόν και το «α» στερητικό προκύπτει η λέξη «Αναρχία» που ουσιαστικά σημαίνει «χωρίς εξουσία». Εν πάση περίπτωση δείτε ένα λεξικό αν δε με πιστεύετε, αν και ψέματα δεν έχω πει ποτέ στη ζωή μου.
Ως πατέρας της αναρχίας επικρατέστερος φέρεται να είναι ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν γάλλος πολιτικός, σοσιαλιστής και φιλόσοφος που έζησε το 19ο αιώνα. Ο Αναρχισμός όμως φέρεται να εμφανίστηκε σαν ξεχωριστή ιδεολογία και να πήρε «σάρκα και οστά» το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα όταν δημιουργήθηκε «σχίσμα» στη Διεθνή Ένωση Εργαζομένων (γνωστή και ως Πρώτη Διεθνή) μετά από ιδεολογική ρήξη μεταξύ Κάρλ Μάρξ και Μιχαήλ Μπακούνιν, με αποτέλεσμα την επικράτηση του πρώτου. Μετά τη ρήξη αυτή, Μπακούνιν διαγράφηκε από τη διεθνή και μετατράπηκε σε έναν από τους σημαντικότερους εκφραστές της Αναρχικής θεωρίας.
Το πρώτο και μοναδικό συμπέρασμα που χρειαζόμαστε για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, είναι ότι ο Αναρχισμός έχει άμεση συγγένεια με τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό. Στην ουσία το τελικό στάδιο - ο στόχος δηλαδή της Αναρχικής θεωρίας είναι ακριβώς ίδιος με αυτόν της Σοσιαλιστικής: και οι δύο πολιτικές ιδεολογίες αποσκοπούν να φτάσουν στο τελικό τους ανώτερο στάδιο που είναι η κομουνιστική κοινωνία.
Όπου κομμουνισμός σημαίνει η ύπαρξη μιας κοινωνίας αταξικής, χωρίς πατρικίους και πληβείους, χωρίς κηδεμόνες και κηδεμονευόμενους, χωρίς γαλαζοαίματους μιας και το αίμα όλων έχει ίδιο χρώμα, χωρίς κρατική εξουσία, χωρίς ατομική ιδιοκτησία αφού τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε όλους και αποτελούν «κοινωνική ιδιοκτησία», χωρίς την ύπαρξη ελεύθερης αγοράς (ο θεός να την κάνει ελεύθερη έτσι κι αλλιώς), και γενικά ο κομμουνισμός σημαίνει μια κοινωνία χωρίς νταβατζήδες σαν αυτούς που μας πίνουν το αίμα σήμερα με αμείωτη ένταση και χωρίς καμιά απολύτως σοβαρή δικαιολογία. Όλα αυτά φυσικά σε θεωρητικό επίπεδο, εκτός από το τελευταίο που ισχύει (ότι μας πίνουν το αίμα δηλαδή).
Γίνεται περισσότερο αντιληπτή η διαφορά μεταξύ Κομμουνισμού και Καπιταλισμού ταιριάζοντας τις παρακάτω λέξεις στην αντίστοιχη ιδεολογία: Σε μια κοινωνία οργανωμένη κατά το κομμουνιστικό πρότυπο λοιπόν, ταιριάζουν λέξεις και έννοιες όπως ειρήνη, ισότητα, αλληλεγγύη, συναδελφικότητα, συλλογικότητα, αλτρουισμός, ανιδιοτέλεια, οικολογία κλπ. Στην αντίπερα όχθη, στον Καπιταλισμό ταιριάζουν λέξεις και έννοιες όπως πόλεμος, ανισότητα, ιδιοτέλεια, τυχοδιωκτισμός, υποκουλτούρα, βία, εγκληματικότητα, απληστία, ματαιοδοξία, φετιχισμός, αλαζονεία, και σφαγή της φύσης. Επίσης στον καπιταλισμό ταιριάζει και μια άλλη όμορφη λεξούλα που είναι και τις μόδας στις μέρες μας, είναι η «ανταγωνιστικότητα». Και θέλω εδώ να σημειώσω ότι «ανταγωνιστικότητα» ουσιαστικά σημαίνει «μείωση μισθών», το λέω αυτό για να βοηθήσω ώστε όταν ακούμε κάποιον υπουργό ή εκπρόσωπο του ΣΕΒ να λέει τη λέξη «ανταγωνιστικότητα» να μην ξεχνάμε να του λέμε άντε γαμήσου μη σε βρίσω, βλάκα.
Ας έρθουμε τώρα πάλι στο θέμα μας που είναι ο Αναρχισμός ως πολιτική θεωρία, όπου τα κύρια χαρακτηριστικά του τα αναφέραμε. Αν λοιπόν ανατρέξει κανείς στις περί αναρχισμού θεωρίες, θα συναντήσει διάφορα ρεύματα με πιο διαδεδομένα μάλλον τον Αναρχοκολεκτιβισμό, τον Αναρχοσυνδικαλισμό και τον Αναρχοκομουνισμό. Κύριο χαρακτηριστικό των παραπάνω, ξαναλέω γιατί έχει μεγάλη σημασία, είναι η απομάκρυνση από τον Καπιταλισμό, την ελεύθερη αγορά, το θεσμό του κέρδους της ατομικής ιδιοκτησίας κλπ.
Μεγάλο ενδιαφέρον και έκπληξη προκαλείται όταν κανείς ανακαλύψει ότι στα διάφορα ρεύματα του Αναρχισμού υπάρχει και ένα που ακούει στο όνομα «Αναρχο-Καπιταλισμός». Εγώ προσωπικά ένοιωσα ανάμικτα συναισθήματα (ανατρίχιασα και μου σηκώθηκε) όταν αντίκρισα τη λέξη «Αναρχοκαπιταλισμός», ειδικά μάλιστα όταν επιχειρείται να αναφερθεί ως ρεύμα – τμήμα της ευρύτερης Αναρχικής θεωρίας. Σύμφωνα με το σκεπτικό αυτής της θεωρίας «ο Αναρχοκαπιταλισμός αρνείτο την ύπαρξη του κράτους ως αυτόνομου μηχανισμού εξουσίας επί της κοινωνίας, αλλά δέχεται την ύπαρξη του συστήματος της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και του κινήτρου του χρηματικού κέρδους ως μοχλού της ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι κύριοι θεωρητικοί του αναρχοκαπιταλισμού οραματίστηκαν ένα κοινωνικό μοντέλο στηριγμένο αποκλειστικά στην ατομική ιδιοκτησία και στην ιδιωτική πρωτοβουλία». Και ο πιο βλάξ και ιδεολογικά στραβός ταυτόχρονα, αμέσως καταλαβαίνει ότι ο Αναρχοκαπιταλισμός έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την Αναρχική ιδέα στο σύνολο της η οποία μιλάει ουσιαστικά για το διώξιμο του καπιταλισμού και κατεύθυνση προς τον κομμουνισμό.
Για να βοηθήσω λίγο την κατάσταση ας αναφέρω έναν από τους κύριους εκφραστές του Αναρχοκαπιταλισμού της εποχής μας, τον κύριο Ντέιβιντ Φρίντμαν ο οποίος και ήταν μαθητευόμενος μάγος υπό του πατρός του, αειμνήστου Μίλτον Φρίντμαν. Και ποιος είναι αυτός θα αναρωτηθεί κανείς? Ο μπαμπάς φρίντμαν λοιπόν είναι ένας από τους πιο ακραίους νεοφιλελέυθερους αμερικανούς που έζησε και άκμασε τον 20ο αιώνα. Στη θεωρία του στηρίχτηκαν οι πολιτικές Θάτσερ και Ρίγκαν ενώ στήριξε τη 16ετή δικτατορία Πινοσέτ στη Χιλή). Αυτό που προπαγάνδιζε λοιπόν ο Φρίντμαν ήταν μια οικονομία της αγοράς απόλυτα ελεύθερη από κάθε κρατική παρέμβαση. Αυτό όμως που πραγματικά επιθυμούσε ήταν η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας οικονομικής τυρανίδας και μάλλον αυτό έχει συμβεί σε μεγάλο βαθμό σήμερα όπως όλοι πλέον αντιλαμβανόμαστε. Περισσότερες πληροφορίες για το ποιόν του μπαμπά Φρίντμαν διατίθενται παντού στο διαδίκτυο και γίνετε εκτενείς αναφορά για τις μεθόδους και τις αντιλήψεις του στο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Το δόγμα του Σόκ» για το οποίο υπάρχει και ωραιότατο βίντεο στο γιου τούμπ. Κάπως έτσι λοιπόν ο υιός αυτού του γλειοδεστάτου αποστάγματος βοθρολυμάτων, έγινε Αναρχοκαπιταλιστής και είναι από τους κυριότερους εκφραστές του στις μέρες μας.
Σήμερα λοιπόν είναι μια μεγάλη μέρα, διότι από αυτό εδώ το βήμα, σας ανακοινώνω την ίδρυση ενός νέου ρεύματος του Αναρχισμού το οποίο αποτελεί την αναγκαία εξέλιξη του Αναρχο-καπιταλισμού. Σήμερα λοιπόν γεννιέται ο Αναρχο-αυνανισμός. Σε πολύ γενικές γραμμές, να αναφέρω ότι το νέο αυτό ρεύμα οραματίζεται μια κοινωνία όπου ο καθένας θα μπορεί να αυνανίζεται ελεύθερα σε δημόσιους και κοινόχρηστους χώρους, χρησιμοποιώντας ακόμα και τεχνητά βοηθήματα για να φτάσει στην κορύφωση, ενώ το κράτος και τα μέσα καταστολής δεν θα μπορούν να επέμβουν για να τον εμποδίσουν σε καμία περίπτωση πρώτου ολοκληρώσει. Επιφυλάσσομαι για περισσότερη ανάλυση και λεπτομέρειες γύρω από την Αναρχοαυνανιστική κοινωνία. Ας τελειοποιήσουμε τον Αναρχο-Καπιταλισμό, εξελίσσοντάς τον σε Αναρχο-αυνανισμό. Ελάτε να οικοδομήσουμε μαζί την «κοινωνία της μαλακίας».. 
